فرآیند و روش‌های تولید قوطی گالوانیزه
روش‌های مختلفی برای تولید پروفیل گالوانیزه وجود دارد که در ادامه با هم آن‌ها را مرور می‌کنیم:
پروفیل گالوانیزه گرم یا حرارتی: گالوانیزاسیون گرم یا حرارتی، روشی است که فلزات در وان مذاب روی فرو می‌روند و به غوطه‌وری گرم هم معروف است. این روش نزدیک به ۱۵۰ سال است که برای روی‌اندود کردن پروفیل گالوانیزه کاربرد دارد. در این روش، یک پوشش روی، روی آهن یا مس ایجاد می‌شود. پودر و قطعات از جنس روی، روی در بسته یک مخزن استوانه‌ای چرخان قرار می‌گیرند.
با افزایش دمای مخزن تا حدود ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد، قطعات فلز روی و آهن که در سیلندر قرار گرفته‌اند، با یکدیگر ترکیب شده و آلیاژی از همان فلز روی سطح قطعه مورد نظر تشکیل می‌شود. در واقع پس از خارج شدن پروفیل از وان مذاب که دمایی حدود ۴۶۰ درجه سانتی‌گراد دارد، قطعه روی ابتدا با اکسیژن و سپس با کربن واکنش داده و لایه‌ای مقاوم نسبت به زنگ‌زدگی تولید می‌کند. در این روش، آماده‌سازی نهایی محصول برای صاف و نرم بودن آن، از فرآیندی به نام گالوانیزه خشک استفاده می‌شود.
پروفیل گالوانیزه سرد یا آب‌کاری‌شده: آب‌کاری کردن یک روش اقتصادی، متنوع و موثر است که برای تولید پروفیل گالوانیزه فولادی برای اتصالات استفاده می‌شود. این روش که به الکتروگالوانیزاسیون نیز معروف است، فرآیندی است که در آن یک لایه فلز به سطح فولاد متصل می‌شود تا از خوردگی آن محافظت کند.
جریان الکتریکی
در این روش از یک جریان الکتریکی در یک محلول نمکی روی با آند روی و کاتد فولادی استفاده می‌شود تا الکتروگالوانیزاسیون انجام شود. آب‌کاری کردن در ابتدا به وسیله‌ی الکترولیت‌های قدیمی مثل سیانید انجام می‌شد اما در ادامه نوآوری‌های قابل توجه، با معرفی الکترولیت‌های بر پایه‌ی هیدرولیک اسید، باعث شد تا روش الکتروگالوانیزاسیون تغییر کند. در این روش، پوشش‌های گالوانیزه در قسمت‌های اتصال باید هماهنگی خوبی در مقاومت در برابر خوردگی داشته باشند.
روش آب‌کاری با روش گرم چند تفاوت دارد. در روش سرد، پروفیل ظاهری درخشان و براق‌تر پیدا می‌کند اما در روش گرم، پروفیل تولید‌شده نهایی مات است و رسوب تیره‌تری دارد. تفاوت مهم بین این دو روش، ضخامت آن‌ها است. در روش الکتروگالوانیزاسیون رسوب با ضخامت کم برای دستیابی به عملکرد مشابه تولید می‌شود.
دیدگاهتان را بنویسید